Voel jij je met momenten een ezel die zich tien keer aan dezelfde steen stoot? Of ben je graag te allen tijde op het ergste voorbereid? Kan het bij jou vriezen of dooien binnen het uur? Herken je je in het type “ruwe bolster, blanke pit”? Bedek je dingen graag met de mantel der liefde? Of leef je je leven alsof de aanval altijd de beste verdediging is?
Zo ja: welkom bij de club van mensen met hardnekkige patronen! Je bent de gedroomde gast voor ons Huis voor Schematherapie als je bereid bent je tanden in je problemen te zetten.
Op deze pagina lees je enkele verhalen van mensen die kunnen profiteren van schematherapie. Herken je je in de voorbeelden? Meld je dan aan zodat we samen kunnen kijken of jij baat kunt hebben bij onze behandeling.
"Alles bedekken met de mantel der liefde"
Angela, 67 jaar
Mijn kleinkinderen en kinderen zijn mijn alles. Ik voel mij daarom zo schuldig als ik er tegenop zie om op te passen. Maar de kinderen hebben een drukke baan en ik heb zelf aangeboden te helpen. En de kinderopvang is zo duur! Sinds het vijfde kleinkind geboren is, merk ik, eerlijk gezegd, wel dat het een beetje te druk is. Ook kan ik het fysiek niet goed meer aan. Sinds mijn knie-operatie heb ik vaak pijn. Maar ja, ik heb een goede band met de kleinkinderen en ik kan de kinderen helpen. Dat is het belangrijkste. Ik moet gewoon niet zo zeuren. Toch zou ik graag wat beter grenzen willen stellen.
"Het kan vriezen of dooien"
Chelsey, 23 jaar
Sinds mijn relatie uit is, ga ik los. Feesten, flirten, soms een one-night-stand. Het is heel dubbel. Achteraf voel ik mij slecht. Maar als ik me alleen voel, wil ik gezelschap. Als een jongen lief doet, kan ik geen ‘nee’ zeggen. Mijn ex wist soms niet wat hij met mij aan moest. Ik ben snel jaloers en kon erg boos op hem worden. Daar voelde ik mij dan schuldig over, waarna ik hard mijn best deed het weer goed te maken. Weer zo dubbel! Verwarrend, ook voor hem. Maar ik heb mijn gevoelens soms niet onder controle. En daar baal ik van.
"De aanval is de beste verdediging"
Mehmet, 42 jaar
Ik doe het hoognodige. Werken, bidden, soms met de kinderen zwemmen. Maar het liefst trek ik mij in huis terug. Buiten irriteren de kleinste dingen mij! Iemand die voorkruipt in de winkel bijvoorbeeld. Als Turkse immigrant moest ik altijd van me afbijten. Ik was de enige gekleurde jongen op school. Er waren vaak vooroordelen over mij en mijn gezin. Mijn vader zei: “Laat je niks zeggen!”. Dat was toen goed advies, maar nu niet meer. Ik maak veel ruzie met mensen. Ik vertrouw niemand. Thuis ben ik rustiger en een leukere man. Ik wil me ook buiten okay voelen.
"Alleen het beste is goed genoeg"
Tristan, 19 jaar
Ik ben uitgeput. Ik ben tweedejaars en maak veel uren voor mijn studie. Ik sta er goed voor, maar ik bereid alles tot in de puntjes voor. Als ik een tentamen heb, begin ik ruim van te voren met leren. Ik maak een planning van dag tot dag, waar ik me aan houd. Ik werk ook het liefst alleen. Iemand anders steekt er gewoon minder tijd en energie in. En dat merk je aan het eindresultaat. En ja, ik weet wel dat ik meer leuke dingen zou moeten doen, maar ik ben bang dat mijn cijfers dan zakken. Toch wil ik leren de dingen wat minder perfectionistisch te doen.
"Spreken is zilver, zwijgen is goud"
Amy, 35 jaar
Ik voel me steeds opnieuw somber en moe. Soms gaat het een paar maanden goed, maar ineens gaat het weer bergafwaarts. Ik kan me niet anders herinneren. Op school was ik een buitenbeentje. Mama was net zo’n somber type als ik. Mijn vader werkte hard. Er werd thuis nooit over gevoelens gesproken. Ik vind dat nog steeds moeilijk en raar. Ik lig het het liefst op de bank. Maar ja, ik wil me ook beter voelen. Ik denk dat er een verband is met mijn jeugd. Ik vind het eng, maar ik moet toch leren praten. Daar heb ik hulp bij nodig.
"Het is eenzaam aan de top"
Peter, 50 jaar
Ik wil altijd de beste zijn. Dat is ook aardig gelukt, vind ik zelf. Mijn bedrijf haalt goede resultaten. Het personeel respecteert me. Daar kan ik echt van genieten. Maar ik voel me ook vaak leeg. Ik heb weinig intieme vrienden en mijn vrouw heeft me verlaten. Na twintig jaar huwelijk was ze het zat dat ik weinig rekening met haar hield. Ik snap dat wel; ik kan dominant zijn. Ik probeer me aan te passen maar dat houd ik niet lang vol. Ik wil graag veranderen, zodat ik minder mijn mening doordruk en beter dingen samen kan doen.